روشن بینی لازمه تحول فردی است. مرحله نخست روشن بینی توجه به این نکته است که در بطن هر مانعی ،خیر وصلاحی نهفته است ،در مرحله دوم ما به هنگام برخورد با موانع خود را غافلگیر کرده ، از خود می پرسیم :((چه خیر و صلاحی در بطن این مانع نهفته است ؟و آنگاه به مزیتهایی که در ورای این موانع نهفته است توجه می کنیم .البته پاسخ به پرسش بالا برای افرادی که نمی توانند فراسوی حیات مادی را مشاهده کنند.دشوار است.سومین وبالاترین مرحله روشن بینی به ما فرصت می دهد که از غالب فیزیکی خود به طور کامل فرارویم ،در قلمروی آرمانهای عالی و عرصه ی معنویت الهی قدم گذاریم و ناب ترین اندیشه را انتخاب کنیم .در این عرصه از حیات که شادمانی تمام عیار به بار می آورد ،می توانیم بدون یک ماده میانی که به اصطلاح علت نامیده می شود ،بیندیشیم . مرحله سوم به هم پیوستگی در چهار چوب این اعتقاد است که ما یکپارچه اندیشه ایم و اندیشه ها هم در درون و هم در برون ما مستقر هستند.در این مرحله از روشن بینی می توانیم موانع را رویدادهایی تلقی کنیم که در باره آنها حق انتخاب داریم .به علاوه ناگزیر نیستیم که برای تجربه اندوزی موانعی را به وجود آورده ویا با آنهادر گیر شویم .موانع و تنگناها از بیخ وبن ازبین می روندودر پی آنرویدادها جای آن را می گیرند.با برخورد با موانع در قلمروی اندیشه و رفع نیازبرای تبلور آن در حیاط مادی می توانیم راه عبور انرژی ضمیر برتر را گشوده و بخش قابل توجهی از درد ورنج زندگیمان را از میان برداریم.انتقال اندیشه به روی کاغذ ،مرحله باشکوه و زیبایی از زندگی است .بااتصال به خویش درون می توان دوست داشتنی ترین مطلب ها ونکته های قابل تصور را برای خویش برون ،به رشته تحریر در آورد ،می توان در بعد باشکوه اندیشه مستقر شد وبرای خود شکوفایی خویش در عالم مادی برنامه ریزی کرد ودر این رهگذر درسهای ارزنده ای از احساس ها و هیجان های منفی را که دیگر لازم به تکرارشان نیست آموخت.
مادام که باطن خویش را به درستی درک نکنیم ،درد ورنج ادامه خواهد یافت . ودرک باطن ،تنها از روابط با دیگران میسر است.
برای روابط نمی توان پایانی قایل شد ،اما رابطه ایی خاص ممکن است روزی به پایان برسد .هیچ چیز نمی تواند در جدایی وانزوا به حیات خود ادامه دهد .بودن یعنی رابطه داشتن .با توسل به ذهن می توان از اندیشه برای شاد زیستن لحظات کنونی بهره برد .وقتی با باطن خویش رابطه نداشته باشیم ،فقدان رابطه ایی خاص را غیر قابل تحمل می یابیم واین تجربه جادوی به هم پیوستگی را آشکار می کند .ما در رویارویی با ناملایمات روحی و موانع،می توانیم دنیای درون خویش را درک کنیم و بشناسیم .اندیشه ها با اندیشه ها بر خورد می کنند و شما در پنهان داشتن این اندیشه ها ویا تبلور آن ها در حیات مادی مختارید .به تدریج که به نیروی عالی ومتعالی اندیشه خویش متصل می شوید به خویش به عنوان منشا اندیشه اعتماد می کنید .رتباط شما بادنیای درون به تدریج حالت اسرار آمیز خود را از دست می دهد.رویدادهایی که زمانی تصورش ناممکن بود ،اینک چیزی بجز یک اندیشه نیست .در عالمی که حاصل ارتعاش اندیشه هاست ،اندیشه ها با یکدیگر تلاقی کرده و اندیشه دیگری را می سازند .ما آموخته ایم که تا چیزی را با چشمان خود نبینیم ،آن را نپذیریم به همین دلیل از آنجایی که اصل به هم پیوستگی قابل رویت نیست و یا نمی توان آن را بوسیله حواس پنجگانه تجربه کرد ،با شک و تردید با آن برخورد می کنیم.ما به شدت به جدایی وفردیت خویش اعتقاد داریم .از این رو به هم پیوستگی با نیاز ما برای منحصر به فرد بودن وتمایز از دیگران در تضاد وتقابل است.در این عالم به هم پیوسته ،کامل و تمام عیار از چه چیزی نگرانید؟ نگرانی از بابت چیز هایی که خارج از کنترل شماست امری غیر منطقی است .زیرا نگرانی شما چیزی را تغییر نمی دهد.نگرانی از بابت چیز هایی که تحت کنترل شماست نیز معنا ومفهومی ندارد. زیرا به میل واراده خود می توانید وضعیت نگران کننده را تغییر دهید.به علاوه ما همگی بایستی این نکته را درک کنیم که نیروی بیکرانی در عالم وجود دارد که در همه جا حی وحاضر است و قادر به حل مشکلات و مسایل می باشد زمانی که به این خرد ناب و عالم مطلق متوسل شویم ، هر نوع نگرانی و آشفتگی و پریشانحالی و تردید را از زندگیمان دور خواهیم ساخت.آشفتگی و اغتشاش را از ذهن خود بزدایید تاریتم و آهنگ سنفونی طبیعت را بشنوید. با غلبه بر هر گونه پیشداوری و قضاوت ، ذهن را از صلح و صفا سرشار سازید.
